Niyaya ako ng mga kaibigan ko na umakyat ng bundok para mag-BBQ. Laking gulat ko nang makilala ko si Takasho (Shoko Takahashi) dito. Idol siya at fan niya ako. Nag-organize din daw siya ng BBQ with friends. Nang dumating si Shoko para humingi sa amin ng curry sauce, hindi ko sinasadyang nahawakan ang daliri niya. Iyon lang ay sapat na para tumibok ang puso ko at manginig ang mga paa ko. Biglang bumuhos ang malakas na ulan.Gusto ni Shoko na kumuha ng kapote kaya bumalik siya sa parking lot mag-isa. Napakalayo ng parking lot dito, malakas ang ulan kaya mahirap hanapin ang daan. Nag-alala ako ng sobra kaya hinabol ko siya. Buti na lang nahanap namin si Shoko pero pareho kaming nawala. Ang nakatayo sa ulan sa isang bundok na tulad nito ay lubhang mapanganib. Bigla kaming nakakita ng abandonadong bahay sa malapit, sabay kaming pumasok sa loob para iwas ulan. Dahil sa takot na malamigan si Shoko, hinubad ko ang sando ko para maisuot niya, humanap ng tuwalya para sumipsip ng tubig para sa kanya, at inaliw, pinalakas ang loob, at tiniyak si Shoko. Parang nilalamig pa si Shoko kaya magkadikit kami para uminit parang kulang pa yun kaya niyakap naming dalawa ang init ng isa't isa. Sa sobrang lapit ko kay Shoko, hindi ko maiwasang halikan siya. Tila naantig sa aking kabaitan at pag-aalaga, tinanggap din ako ni Shoko.Agad kaming "naghalo", nag-iinit ng katawan sa isa't isa para malampasan ang bagyong ito. Kinabukasan, nagsimulang sumikat ang araw, nahanap kami ng rescue team, tinanong ni Shoko ang address ko at naghiwalay kami ng landas mula roon.